Bu hafta halamların evi hastaneye daha yakın diye onların evinde kaldım. Sabah 9, akşam 6 arası hastanede yolda geçen zamanların dışında ise onların evindeydim. Tek başıma. Büyük halam gece kalıyor küçük halamın yanında çünkü.
İlk kez evde bu kadar yalnız kaldım. Kendi evim de değil üstelik. Sadece 5 gün ama benim için bir ilk. 25 yaşındayım sonuçta garip gelebilir ilk kez evde yalnız kalmam ama ben biraz korkağımdır, karanlıktan bile korkarım.
Hem bu evde yalnız kalma işini hiç sevmedim ben. Belki günün geri kalan kısmı hastanede geçtiğinden bilmiyorum kasvetli geldi bana. Ne televizyondan ne internetten zevk aldım. Bir tek kitap okumak biraz sakinleştirdi beni. Annem de yurt dışında olduğundan belki çok yalnız hissettim kendimi.
Gerçi evde tek başımaydım ama özgür değildim. Yapmam gereken yemekler vardı, sabah 7 de kalkmam gerekiyordu falan derken çok da özgür değildim. Ev gel yemek yap, bulaşık, biraz Tv yada kitap, uyku, kahvaltı hazırla (kendim için olsa hazırlamayacağım ama büyük halam eve gelince ben hazırlamazsam yemiyor :S), hastaneye götüreceklerini hazırla, hastane. 5 günde üç aşağı beş yukarı böyle geçti.
Bir de gördüğüm kabus var. Perşembe sabahı çok fena uyandım ağlayarak. Rüyam o kadar gerçekçiydi ki. Gerçi şimdi hiç bir şey hatırlamıyorum. Sadece biriyle çok fena kavga ettiğimi biliyorum rüyada. Fiziksel bir kavga değil ama böyle ağlayarak bağırarak yapılan kavgalardan. Sanki çığlık çığlığa bağırmışım bolca da ağlamışım gibi uyandım.
Bugünkü hastane nöbetim sadece 2 saatti neyse ki. Hemen eşyamı toplayıp eve döndüm. Hastaneye gideceksem de (ki gideceğim) evden gitmeliyim, yoksa fena halde depresyona gireceğim. Son birkaç gündür her an ağlayabilir durumda dolaşıyorum zaten.
Sözün özü ben evde yalnız kalmayı hiç sevmedim. Hastane durumlarından mı yoksa gerçekten mi sevmedim bilemiyorum ama şimdilik vardığım sonuç bu. Hep yalnızlığı severim derdim ama düşündüğüm kadar sevmiyor olabilirim sanırım. Saçma ama sevdiklerimden izole edilmiş hissettim. Sadece birlikte yaşadığım ailemden de değil; aile, arkadaş bütün sevdiklerimden izole edilmiş hissettim mantıksız bir şekilde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder